Αλλάζω....

Από σήμερα αλλάζω...

Πρώτη μέρα, του πρώτου μήνα, της καινούριας χρονιάς, το παίρνω αλλιώς…

Φτιάχνω not waiting,  but expecting list.. 

Θα ξεκινήσω με όλα αυτά που άφησα πίσω την περασμένη χρονιά… 

Πρώτα-πρώτα αγάπη για τον εαυτό μου… Είμαι αυτή… Με τις ανασφάλειες, το know how , τα δυνατά κι αδύνατα σημεία μου, τις παρορμήσεις , το εξιτάρισμα, τις μαύρες τρύπες, τα σχέδια και τα όνειρα που ίσως να μην «βγουν» ποτέ, το παιδάκι μέσα μου που ζητάει παιχνίδια…

Τη γυναίκα που διεκδικεί –ουτοπίες -δεν με νοιάζει… 

Έρωτες, βόλτες, μελούρες, ξαφνιάσματα, παιχνίδια εκτός  ή εντός ορίων, τα θέλω όλα…

Ίσως σαν κακομαθημένο πιτσιρίκι… Ίσως σαν κάποιος που δεν έχει πια καιρό… Που έπαιξε τριάντα μία, για το καλό του χρόνου και βγήκε χαμένος… 

Που δεν το βάζει όμως κάτω… 

Δεν πάει πάσο… Ζητάει τα ρέστα του… 

Τώρα….   

Κάν ' την όμως τώρα...

Θέλω να την κάνει το 2014 όσο γίνεται πιο γρήγορα… 

Δεν μπορώ να περιμένω ούτε ως αύριο στις 24:00… 

Να μου αδειάσει τη γωνιά… 

Σαν κακομαθημένο πιτσιρίκι, είχε μόνο απαιτήσεις… 

Μου ρούφηξε όλη την ενέργεια …Από την  πρώτη στιγμή… Θέλω, θέλω, θέλω… Την αντοχή, την ανοχή, την υπομονή, το «αποθεματικό» μου, τα πάντα… 

Τι σου δίνω σε αντάλλαγμα??? Λίγα πράγματα… Είμαι τόσο εγωκεντρικό, που με νοιάζει μόνο η πάρτη μου… 

Δεν γουστάρεις??? Χαχαχαχα… Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά…

Μπορώ βρε σιχαμένο… Να σε ξορκίσω, να σε ξεχάσω, να το πάρω εντελώς αλλιώς… Όχι άλλα δάκρυα… Όχι άλλο πόνο… Δεν έχω πια καιρό που λέει και το άσμα….

Μπαίνω δυναμικά στα καινούρια… 

Με χαμόγελα, ανοιχτή καρδιά, αυτούς που μ’ αγαπούν αποδεδειγμένα, τους ανθρώπους της ζωής μου, με σοκολάτες, κρασί και γλυκά, με όλα τα απαγορευμένα, με όλες τις αισθήσεις μου ζωντανές… 

Δεν γουστάρω, 2015, κρίση, μιζέρια, αχ και βαχ, τελειωμένες ιστορίες, καημούς και βάσανα…

Πού είσαι??? Ακούς??? 

Ακόμα δεν μπήκες… Έχεις σχεδόν  ένα  24ωρο ….Κανόνισε…

Business plan VS expected profit..

«Εξόχως εκπαιδευτική» αυτή η χρονιά!!! Κάνοντας ισολογισμό, τελικά μάλλον της χρωστάω… Μόλις μπήκε με κατέβασε από το «ροζ σύννεφο» και μ’ έμαθε να μετράω την απώλεια…

«Χα, χα, χα κοριτσάκι μου», ξύπνα… Εσύ που τα θεωρούσες όλα στρωμένα , πάρ’ το αλλιώς… Οι «σταθερές» σου τελείωσαν...

Το επιχειρηματικό σου ρίσκο, αποδείχτηκε αντιστρόφως ανάλογο του προσδοκώμενου κέρδους… Έμαθες όμως…

Τι ακριβώς? Μια φιλία παραπάνω από τα καθημερινά, αυτήν που της οφείλεις τρεις μέρες στο Λονδίνο, τη χρήση ή κατάχρηση της ψυχής σου, με γνώση όμως…

Για ποιους μετράς, στ’ αλήθεια…

Ποιοι υπολογίζουν τις ώρες της παρουσίας και της απουσίας σου… Ποιοι ανέχονται την τρέλα σου κι ας μην μπορούν πάντα να την ακολουθήσουν..

Είναι όμως εκεί…. 

Στη σκιά του εαυτού σου…

 Ακόμα κι αν εμφανίζονται σπάνια…

Είναι δίπλα σου…

Στην «εξόχως εκπαιδευτική» αυτή χρονιά που τώρα κάνεις τον απολογισμό της..

Εκεί…

Φοβάμαι...

Με τρομάζει και με βγάζει off η σκληρότητα ή αν θέλετε η αντικειμενικότητα κάποιων ανθρώπων…. 

Ακόμα και των πολύ δικών μου..Δεν συγχωρούν την απόγνωση, δεν δέχονται πως μπορείς, εσύ η «αλώβητη» να έχεις πέσει στη «μαύρη τρύπα»…

Να νιώθεις πως τα έχεις δώσει όλα και δεν «γίνεται πιο κάτω από ‘δω» , πως όλες οι δυνάμεις σου, που είναι αλήθεια, τις χρησιμοποίησες ως το τέλος, το δικό σου τουλάχιστον τέλος, σ’ έχουν εγκαταλείψει… 

Μόνο που αυτό το καταλαβαίνεις εσύ… Εσύ η δυνατή, που ήσουν πάντα παλικάρι , ακόμα κι όταν βρέθηκες  μιαν αναπνοή από τον θάνατο, του γέλασες κατάφατσα…

Έλα μωρέ, όλα τα αντέχω, υπάρχουν άλλα χειρότερα..Μια χαρά…
Όμως ο φόβος δεν έχει έλεος..

 Σου γυρίζει κάποια στιγμή στα μούτρα και ζητάει τα ρέστα του…

Τότε τι??? Τότε που είσαι εσύ η «γενναία», «μπράβο που τα κατάφερες βρε θηρίο», «δεν έχεις ανάγκη»…

Βρίσκεσαι κάπου κρυμμένη στη σκιά…

Προσπαθώντας να ξορκίσεις δαίμονες, παλιούς και καινούριους… Άστο πια στην άκρη το κοριτσάκι, είσαι γυναίκα, σύντροφος, μάνα… 

 Δεν είσαι όμως εσύ… Γιατί φοβάσαι… Είσαι τρωτή κι ας το παίζεις αλλιώς… Φοβάσαι…

 

I don't give a damn...

Πραγματικά δεν δίνω πια δεκάρα… 

Για όλους αυτούς που σαν κακομαθημένα βαμπίρ, ρούφηξαν , με τη δική μου ανοχή πολλές φορές, αυτό που τους έκανε να νιώθουν ζωντανούς…

Γι αυτούς που δεν χαλάλισαν ούτε ένα λεπτό από τη «μικρή ζωή» τους για να σκεφτούν πώς νοιώθω…

Έχω ανάγκες, έχω απαιτήσεις, έχω αισθήματα, έχω τις δικές μου κρυμμένες ιστορίες???

Δεν δίνω δεκάρα γι αυτούς που δεν νοιάστηκαν ποτέ…

Που με θεώρησαν πάντα δεδομένη, χωρίς πολλά-πολλά… 

Που δεν έψαξαν πίσω από τη βιτρίνα….

Φταίω??? Ίσως… Αλλά είμαι αυτή… 

Αγαπάω, ενθουσιάζομαι, απογοητεύομαι, ζηλεύω, διεκδικώ, ζω με όλες μου τις αισθήσεις…

Δεν γουστάρω τους ανθρώπους –σκαντζόχοιρους… 

Είμαι «ανοιχτή» και παίρνω το ρίσκο… 

Το πληρώνω??? Μαγκιά μου!!! Πραγματικά δεν δίνω δεκάρα…

Χριστούγεννα...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα  με τη Λένια… 

Πιτσιρίκι αυτή, πιτσιρίκι κι εγώ, ξαναζούσα τα δικά μου παιδικά...

Όταν ένιωθα πως τα πάντα είναι τακτοποιημένα, στη σωστή τους σειρά, πως κανένας και τίποτα δεν τα απειλεί…. 

Ασφάλεια… 

Απεριόριστη αγάπη… 

Όλα είναι εντάξει…  

Ο Άγιος Βασίλης, στα σίγουρα, θα θυμηθεί το δώρο σου... 

Γιατί ήσουν καλό παιδί όλη τη χρονιά…

Γιατί τώρα, το δικό σου παιδί τον πιστεύει…. «Μαμά υπάρχει στ’ αλήθεια???» «Ναι μωρό μου στ’ αλήθεια…» 

Δεν την απογοήτευσε ποτέ… Της έφερνε όλα όσα του είχε ζητήσει… 

Ως και τον Κορνήλιο τον γάτο, κι ας έκανε ο μπαμπάς ολόκληρη «επιχείρηση», για να είναι κάτω από το δέντρο, νωρίς το πρωί των Χριστουγέννων που ξυπνούσε πρώτη…

Ναι υπάρχει ο Άγιος Βασίλης, τρώει τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες που του έχεις αφήσει από την παραμονή…

Ακούει όλες τις ευχές των μικρών  και μεγάλων παιδιών..

Αρκεί να τον πιστεύεις…