Αυτά που δεν ξερω...

Το τέλος μιας πολύ κουραστικής μέρας..

Με μια "απ' όλα"..

Πολλή δουλειά, που o.k με γεμίζει,προσωρινά τουλάχιστον, σ' ένα ανταγωνιστικό όμως περιβάλλον, που σε κάνει να αμφισβητείς και να αμφισβητείσαι ανά second, στο τέλος "ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί", πλασάρισμα του εαυτού σου, που στην ουσία το σιχαίνεσαι, αλλά πρέπει με κάποιο τρόπο να το διεκδικήσεις.

Μου φαίνονται τόσο ανούσια όλα αυτά, δυο σκυλιά που παλεύουν για μια παλιά παντόφλα, τόσο γελοία...

 Πρέπει να το παίξεις το παιχνίδι ωστόσο...Γιατί αλλιώς θα βρεθείς "στην απ' έξω" και δεν το θέλεις γαμώτο.. Δεν το αξίζεις κιόλας...

Όχι για άλλον λόγο, όχι για "τιμές" και "αξιώματα", αλλά γιατί κάποια στιγμή το low profile σου και η επιθυμία σου για ισότιμη συνεργασία  γυρίζει σε βάρος σου και καταλήγεις να γίνεσαι το βολικό παιδί για όλες τις δουλειές...

Αυτά είναι λίγα από τα πολλά που δεν ξέρω...Και πρέπει να τα μάθω, το συντομότερο..Εσωτερικά κι εξωτερικά....

Γιατί φτάνει πια το"στην απ' έξω"...

Έρωτας ή Επανάσταση...

Το χθεσινό κείμενο για το «φιλί» έγινε αφορμή για μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με μια αγαπημένη φίλη.

Με κριτικάρισε λοιπόν, πως σε τέτοιους καιρούς ανεβάζω θέματα που ελαφρώς «αποπροσανατολίζουν» από τα πραγματικά γεγονότα που τρέχουν δίπλα μας, πως ο έρωτας καλός μεν, αλλά ελαφρά «ψυχαναγκαστική» διαδικασία, που έχει επίσης ελαφρώς έως και βαρέως «εμπορευματοποιηθεί», πως είναι καιρός εκτός από αντίδραση, για δράση...

Προβληματίστηκα, από τη μία,  γιατί η πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε σίγουρα θέλει «μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα», από την άλλη γιατί αυτή ακριβώς η πραγματικότητα μας έχει πετσοκόψει «τα φτερά του έρωτα»....

Δεν διαφωνώ, τα προβλήματα είναι σοβαρά και υπαρκτά, πρέπει οι «φύλακες» να έχουν όχι μόνο «απλήν  γνώσιν», αλλά επίγνωση, ν’ αντιδρούν, να συμμετέχουν,  ν’ αντιστέκονται στα  κάθε λογής «τριπάκια»...

Ο έρωτας όμως δεν είναι, δεν πρέπει να είναι ένα από αυτά....

Είναι αβέβαιος, σε βάζει ενίοτε σε τρελούς μπελάδες, σε ρίχνει σε πατώματα, σου σπάει τα μούτρα...

Αλίμονο όμως αν δεν τον τολμήσεις, αν μείνεις κλεισμένος στην ποντικότρυπα από το άγχος του «κακού γάτου» που παραμονεύει...

Θα χάσεις τη μαγεία, τις «πεταλούδες στο στομάχι», τη χαρά που σε κάνει να ξυπνάς κάθε μέρα μ’ ένα χαζό χαμόγελο, που τελικά δεν σε «κοιμίζει» αλλά, αντίθετα, σε γεμίζει ενέργεια, σε κάνει να πιστεύεις πως όλα μπορείς να τα καταφέρεις, πως κανένα πρόβλημα δεν είναι άλυτο....

Όσο για τη διάρκεια....Εδώ όντως «η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά»...Κανείς δεν μπορεί να σου εγγυηθεί πως οι «πεταλούδες» θα κάνουν το στομάχι σου άνω-κάτω για πάντα....

Η περιέργεια όμως δεν σκότωσε ποτέ κανέναν τελικά... Ούτε καν τον «κακό γάτο»...

Kiss....

Εσείς πότε πήρατε-δώσατε το πρώτο φιλί? 

Μιλάω για το πρώτο – πρώτο ερωτικό φιλί, εκεί κάπου στην εφηβεία για τους περισσότερους, στα σκοτεινά, εκείνο που σας έκανε να μην θέλετε να πλύνετε τα δόντια σας για μια εβδομάδα, μήπως και χαθεί η γεύση του....

Γιατί κάθε φιλί που δίνεται στην αρχή, δειλά, με πάθος, με την «ορμή του νεοφώτιστου», ασυγκράτητα ή υπερβολικά συγκρατημένα, είναι η αρχή: απελευθέρωση, αίσθηση, ακούμπισμα , μυρωδιά που δυσκολεύεσαι να ξεχάσεις ακόμα και αν ξεχάσεις άλλα, γνωριμία...

Το φιλί φανερώνει, κρύβει όμως περισσότερα: Δεν υπόσχεται, δεν δείχνει το αληθινό πρόσωπο του, μπορεί να σημαίνει πολλά και τίποτα...

Το φιλί μπορεί να είναι «ένα κόμμα, ένα ερωτηματικό ή ένα θαυμαστικό»... 

«Ένα αξιαγάπητο τέχνασμα, σχεδιασμένο για να σταματάει τα λόγια όταν περιττεύουν»...

Να «μοιάζει με το αλατισμένο νερό που το πίνεις κι η δίψα σου αυξάνεται»... 

Είναι όμως η απογείωση...Το πιο δύσκολο κομμάτι στο πιλοτάρισμα ενός αεροπλάνου...Εκεί ακριβώς, που όλες οι αισθήσεις των «πιλότων» χτυπάνε κόκκινο...

Θυμηθείτε λοιπόν....Ή αλλιώς «just one more kiss....»

Ο Δομήνικος φταίει...

Ο Δομήνικος φταίει που χάθηκα από το blog…

Είμαι επικοινωνιολόγος, για να αρχίσω να συστήνομαι σιγά- σιγά και δουλεύω στο Γραφείο Τύπου του Βυζαντινού Μουσείου.

Το ξέρετε αλήθεια το Βυζαντινό???? Υποθέτω πως για τους περισσότερους είναι εκείνο το Μουσείο στη Βασιλίσσης Σοφίας δίπλα στα αεριωθούμενα του Πολεμικού Μουσείου.

Σ’ αυτό λοιπόν το ελαφρώς «αδικημένο» αλλά πολύ σημαντικό Μουσείο εγκαινιάζεται στις 3 Δεκεμβρίου, στις 8 το βράδυ μια σπουδαία έκθεση : «Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος πριν από τον El Greco», που θα διαρκέσει μέχρι τον Μάρτιο του 2015.

Η έκθεση επιδιώκει να φωτίσει το κοινωνικό και καλλιτεχνικό περιβάλλον της Κρήτης του 16ου αιώνα, στο οποίο διαμορφώθηκε η προσωπικότητα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου πριν την αναχώρησή του για τη Βενετία το 1567.

Παράλληλα επιχειρεί να εντάξει τον ίδιο και την πρώιμη καλλιτεχνική του παραγωγή στο περιβάλλον αυτό.

Εντάσσεται στο «Έτος El Greco» και στο ευρύτερο ελληνικό πρόγραμμα για την επέτειο των 400 χρόνων από τον θάνατο του μεγάλου καλλιτέχνη.

Αυτός είναι ο Δομήνικος που μας έχει εξοντώσει....Χαλάλι του όμως...

Η "στραβή μέρα"...

Ουφ...Είναι κάποιες μέρες που η «αναποδιά» τους φαίνεται από το πρωί...

via elsecretoensusojos.blogspot.com

Ο πόντος στο καλσόν, που ανακαλύπτεις ξαφνικά  και ενώ έχεις ήδη αργήσει να φύγεις για τη δουλειά, σου ανατρέπει όλο το στυλιστικό σου  project, η θέση που δεν βρίσκεις να παρκάρεις το αυτοκίνητο σε αναγκάζει να κάνεις κύκλους ενώ το ρολόι καλπάζει, η άχαρη στιγμή που η πόρτα του μετρό κλείνει στα μούτρα σου... και πάει λέγοντας...

via www.musicheaven.gr

Ώσπου τα καταφέρνεις με την ψυχή στο στόμα να φτάσεις στο γραφείο...Εκεί αρχίζει άλλος πανικός, γιατί είπαμε my guardian angel is on strike σήμερα....

via lisaandothers.blogspo.com

Υπολογιστές που κολλάνε , e-mail που δεν ανοίγουν ή δεν φορτώνονται γιατί είναι πολύ «βαριά», πράγματα που ενώ τα τρέχεις διαπιστώνεις πώς έπρεπε να έχουν τελειώσει από...προχθές, παρεξηγήσεις με τους συναδέλφους που ήθελαν προχθές, αυτό που εσύ έμαθες μόλις σήμερα, εκνευρισμός, γκρίνια....

via kamikaze.gr

Και μέσα σ’ όλα κρίση ανασφάλειας...Μήπως φταίω εγώ, μήπως δεν είμαι τόσο αποτελεσματική όσο θα έπρεπε, μήπως έπρεπε να δείξω μεγαλύτερη κατανόηση, μήπως έπρεπε να έχω ετοιμάσει δεύτερη«ενδυματολογική επιλογή» από το βράδυ, που βαρέθηκα γιατί έβλεπα μια ταινία στο dvd, μήπως, μήπως, μήπως....

via beautiful picture quotes

Αχ! «...Ποια στ’ αλήθεια είμαι εγώ και που πάω με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό...»

via top7news-server.gr

Της Λένιας...

Η Λένια μπήκε στη ζωή μας ξαφνικά...

Πριν 24 χρόνια δυο τρελά ερωτευμένοι άνθρωποι, 10 μέρες πριν «ενωθούν με τα ιερά δεσμά του γάμου», ανακάλυψαν πως στην ομάδα υπάρχει και τρίτος «παίχτης»... 

Και τι «παίχτης», επιθετικός, τάραξε τον έρημο τον τερματοφύλακα στις κλωτσιές και αποφάσισε με το «έτσι θέλω», να κάνει θεαματική έξοδο , ενάμιση μήνα πριν το κανονικό!!!!

Η ιστορία εξελίχθηκε από ΄κει και πέρα, όπως εξελίσσονται όλες οι παρόμοιες ιστορίες: Φόβος στην αρχή, πώς θα πιάσεις στα χέρια σου ένα πλάσμα τόσο εύθραυστο, ατέλειωτα ξενύχτια, τα εγχειρίδια μεγαλώματος παιδιών είναι τόσο θεωρητικά κι εσύ τόσο μα τόσο άπειρος...

Ο «παίχτης», λοιπόν μεγάλωνε μέρα-με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, ο πρώτος σοβαρός αποχωρισμός ήταν ο παιδικός σταθμός, πώς θ’ αφήσεις το μωρό σου σε «ξένα χέρια», το μωρό μου όμως τελικά μια χαρά τα κατάφερε, νηπιαγωγείο, δημοτικό –η σχολική τσάντα μεγαλύτερη από εκείνη-, γυμνάσιο, λύκειο...

Ήταν πολύ κοινωνική, χαρούμενη, ακατάστατη, όχι ιδιαίτερα επιμελής στα μαθήματα -δεν ξεχνάει φαντάζομαι καμιά από τις δυο μας τα «εφιαλτικά» μας φροντιστήρια- με αστείρευτη φαντασία, τεράστιο ταλέντο στη ζωγραφική και σε ό,τι είχε να κάνει με τη δημιουργική απασχόληση, εντελώς ασυμβίβαστη προσωπικότητα, έξω από καλούπια...

Οι σχέσεις μας, μαμάς και κόρης, κλασική ιστορία: καυγάδες, φωνές, είναι δύσκολο να «σκοτώσεις» τη δική σου μαμά μέσα σου παρόλο που προσπαθείς, αλλά και πολλές αγκαλιές, αγάπες, «έλα να κάνουμε τις γατούλες», «έλα να φωλιαστούμε κάτω από το πάπλωμα»...

Ο «παίχτης» μου έχει πια μεγαλώσει πολύ....Είναι μια πανέμορφη, ανεξάρτητη, πεισματάρα, το ίδιο και χειρότερο ίσως ακατάστατη, εγωίστρια, αλλά απέραντα τρυφερή και ταλαντούχα γυναίκα...Ζει μόνη της, αυτός κι αν είναι αποχωρισμός, σπουδάζει ζωγραφική, αγαπάει και αγαπιέται πολύ, έχει φίλους, έχει τις δικές της ιστορίες...

Κι εγώ? Εγώ είμαι πολύ χαρούμενη που έχω ακριβώς αυτήν την κόρη!!! Το «μωρό» μου, που όταν καμιά φορά έρχεται να κοιμηθεί στο σπίτι , το παρακολουθώ κρυφά κι έχω την εντύπωση πως δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα από εκείνη τη θεαματική πρώτη έξοδο...