Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Της Λένιας...

Η Λένια μπήκε στη ζωή μας ξαφνικά...

Πριν 24 χρόνια δυο τρελά ερωτευμένοι άνθρωποι, 10 μέρες πριν «ενωθούν με τα ιερά δεσμά του γάμου», ανακάλυψαν πως στην ομάδα υπάρχει και τρίτος «παίχτης»... 
Και τι «παίχτης», επιθετικός, τάραξε τον έρημο τον τερματοφύλακα στις κλωτσιές και αποφάσισε με το «έτσι θέλω», να κάνει θεαματική έξοδο , ενάμιση μήνα πριν το κανονικό!!!!




Η ιστορία εξελίχθηκε από ΄κει και πέρα, όπως εξελίσσονται όλες οι παρόμοιες ιστορίες: Φόβος στην αρχή, πώς θα πιάσεις στα χέρια σου ένα πλάσμα τόσο εύθραυστο, ατέλειωτα ξενύχτια, τα εγχειρίδια μεγαλώματος παιδιών είναι τόσο θεωρητικά κι εσύ τόσο μα τόσο άπειρος...












Ο «παίχτης», λοιπόν μεγάλωνε μέρα-με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο, ο πρώτος σοβαρός αποχωρισμός ήταν ο παιδικός σταθμός, πώς θ’ αφήσεις το μωρό σου σε «ξένα χέρια», το μωρό μου όμως τελικά μια χαρά τα κατάφερε, νηπιαγωγείο, δημοτικό –η σχολική τσάντα μεγαλύτερη από εκείνη-, γυμνάσιο, λύκειο...







Ήταν πολύ κοινωνική, χαρούμενη, ακατάστατη, όχι ιδιαίτερα επιμελής στα μαθήματα -δεν ξεχνάει φαντάζομαι καμιά από τις δυο μας τα «εφιαλτικά» μας φροντιστήρια- με αστείρευτη φαντασία, τεράστιο ταλέντο στη ζωγραφική και σε ό,τι είχε να κάνει με τη δημιουργική απασχόληση, εντελώς ασυμβίβαστη προσωπικότητα, έξω από καλούπια...










Οι σχέσεις μας, μαμάς και κόρης, κλασική ιστορία: καυγάδες, φωνές, είναι δύσκολο να «σκοτώσεις» τη δική σου μαμά μέσα σου παρόλο που προσπαθείς, αλλά και πολλές αγκαλιές, αγάπες, «έλα να κάνουμε τις γατούλες», «έλα να φωλιαστούμε κάτω από το πάπλωμα»...







Ο «παίχτης» μου έχει πια μεγαλώσει πολύ....Είναι μια πανέμορφη, ανεξάρτητη, πεισματάρα, το ίδιο και χειρότερο ίσως ακατάστατη, εγωίστρια, αλλά απέραντα τρυφερή και ταλαντούχα γυναίκα...Ζει μόνη της, αυτός κι αν είναι αποχωρισμός, σπουδάζει ζωγραφική, αγαπάει και αγαπιέται πολύ, έχει φίλους, έχει τις δικές της ιστορίες...













Κι εγώ? Εγώ είμαι πολύ χαρούμενη που έχω ακριβώς αυτήν την κόρη!!! Το «μωρό» μου, που όταν καμιά φορά έρχεται να κοιμηθεί στο σπίτι , το παρακολουθώ κρυφά κι έχω την εντύπωση πως δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα από εκείνη τη θεαματική πρώτη έξοδο...


















2 σχόλια:

  1. Πόσο μαμά! Δεν τελειώνει ποτέ αυτός ο ρόλος. Τα κοιτάμε πάντα από μια κλειδαρότρυπα, ακόμη κι όταν αυτά μας διώχνουν... Να το καμαρώνεις αυτό το πλάσμα και να συνεχίσεις να το αγαπάς για αυτό ακριβώς που είναι. Ας πετάξουμε όλοι τις προσδοκίες μας από τις πλάτες των παιδιών μας. Θα τα κάνουμε πιο ευτυχισμένα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μου πήρε πολύ χρόνο να το καταλάβω αυτό, νομίζω όμως πως τα ψιλοκατάφερα!!! Θυμάσαι πριν λίγες μέρες την ιστορική φράση της κόρης μου...."Μαμά, είσαι η πιο γαμάτη σχέση της ζωής μου"!

    ΑπάντησηΔιαγραφή