Θυμώνω...

Πάνω που είπα κι εγώ για μια φορά να το πάρω αλλιώς, να μπω στη φιλοσοφία του think pink , τα γεγονότα με προσπέρασαν…

Με έκαναν να νοιώθω οργή, πέρα από την ικανοποίησή μου για τη νίκη του Ρωμανού, για τις αντιδράσεις ανθρώπων που αν μη τι άλλο θεωρούσα σκεπτόμενους.

Το τι έχω διαβάσει λοιπόν δεν περιγράφεται… Από ειρωνείες , του τύπου «καλύτερα οι Τούρκοι παρά ο Ρωμανός», «αν γουστάρεις ένοπλο αγώνα υπάρχουν ακόμα τα βουνά», «κυρία μου που με ξέρετε και εκφράζετε τέτοιες απόψεις», μέχρι τη σιγή…

Πιστεύω λοιπόν , πως όλοι είμαστε «αλυσοδεμένοι»… Στον μικρόκοσμό μας, στο αναπαυτικό βούλιαγμα του καναπέ μας, στην «αντικειμενική» πληροφόρηση που μας πλασάρουν τα ΜΜΕ, στην εικόνα ενός κόσμου που δεν υπάρχει πραγματικά….

Και θυμώνω… Με τον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα, γιατί κι εγώ «επαναστάτρια του καναπέ» είμαι ίσως τελικά, αλλά κυρίως με όλους αυτούς που τώρα εμφανίζονται πιο «κόκκινοι απ’ το κόκκινο»…

Αλλά που την κρίσιμη ώρα της ψήφου, εκεί που έχουν το δικαίωμα να ορίσουν την τύχη τους, το παίρνουν αλλιώς… 

Πόσα θα μου δώσεις για να σου δώσω… Θα μου μονιμοποιήσεις το παιδί στο δημόσιο, θα μου εξασφαλίσεις τη σύνταξη και το εφάπαξ, θα μ’ αφήσεις παραθυράκι ανοιχτό για να την κάνω όταν θα πρέπει να πληρώσω αυτά που οφείλω….Θα…Θα…Θα…

Τελικά όμως κανείς, κανενός…. Κι ας είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή…