Όλα φαίνεται λοιπόν πως μπήκαν στη «σωστή τους σειρά»: Το κέντρο της Αθήνας «ξεβρώμισε» από τους ελεεινούς πρόσφυγες, ο Ρωμανός σταμάτησε την απεργία πείνας, οι τροϊκανοί μας έδωσαν δίμηνη πίστωση χρόνου , πρόσω λοιπόν ολοταχώς για λαμπερά Χριστούγεννα και για ένα ευτυχές «νέον έτος»…
Μέσα σ’ όλη αυτήν την «τάξη» λοιπόν εγώ αισθάνομαι «άτακτη»…
Πάνω απ’ όλα όμως,αναρωτιέμαι, γιατί μας τρομάζει τόσο πολύ το «διαφορετικό» και πώς θα αντιδρούσαμε αν αυτό χτυπούσε την πόρτα του δικού μας σπιτιού…
Αν, ξαφνικά στους «κόλπους» της δικής μας οικογένειας, ανακαλύπταμε την ύπαρξη ομοφυλοφιλίας, έναν «ξένο» που έχει επιλεγεί για «στενός φίλος», τον Ρωμανό, συμφοιτητή ας πούμε του παιδιού μας, τη χρήση ναρκωτικών ή άλλων ουσιών, από κάποιον που φαινόταν «καθωσπρέπει» ως τώρα, μια κλοπή, οτιδήποτε «politically incorrect» , βρε αδερφέ…
Οι σοφοί μιλούν για τον φόβο της «ετερότητας»…
Είμαι αφελής και πιστεύω στην ανοχή…
Στην απόγνωση….
Το χαλί μας όμως πρέπει να είναι καθαρό, μέσα-έξω…Έρχονται Χριστούγεννα… Πώς θα φέρει τα δώρα του ο Άη- Βασίλης???
Μέσα σ’ όλη αυτήν την «τάξη» λοιπόν εγώ αισθάνομαι «άτακτη»…
Γιατί έχω μέσα μου την εντύπωση της «βιτρίνας»?
Γιατί νομίζω πως οι πρόσφυγες «σαρώθηκαν» άρον-άρον για να μην χαλάσουν τα εορταστικά σχέδια του Δημάρχου, για να μην γίνουν εμπόδιο στην προσδοκώμενη με πάθος, ανάκαμψη της αγοράς, γιατί στοιβάχτηκαν, σε κατοικίες, λέει, που τους παραχωρήθηκαν μέχρι να την κάνουν γι άλλες παραλίες, γιατί περίμεναν να φτάσει ο Ρωμανός μιαν αναπνοή από τον θάνατο για να του «παραχωρήσουν» το δικαίωμα που οι ίδιοι είχαν θεσμοθετήσει, γιατί, γιατί, γιατί???
Πάνω απ’ όλα όμως,αναρωτιέμαι, γιατί μας τρομάζει τόσο πολύ το «διαφορετικό» και πώς θα αντιδρούσαμε αν αυτό χτυπούσε την πόρτα του δικού μας σπιτιού…
Αν, ξαφνικά στους «κόλπους» της δικής μας οικογένειας, ανακαλύπταμε την ύπαρξη ομοφυλοφιλίας, έναν «ξένο» που έχει επιλεγεί για «στενός φίλος», τον Ρωμανό, συμφοιτητή ας πούμε του παιδιού μας, τη χρήση ναρκωτικών ή άλλων ουσιών, από κάποιον που φαινόταν «καθωσπρέπει» ως τώρα, μια κλοπή, οτιδήποτε «politically incorrect» , βρε αδερφέ…
Οι σοφοί μιλούν για τον φόβο της «ετερότητας»…
Γι αυτό, που όντας αντίθετο στα οριοθετημένα κοινά χαρακτηριστικά μιας ομάδας, την ταυτότητά της δηλαδή, έρχεται να «ταράξει» τα νερά, να «κάνει τη διαφορά»…
Ποιος μπορεί όμως να μιλήσει για μια «ομογενοποιημένη» ταυτότητα, σε ατομικό αλλά και συλλογικό επίπεδο?
Ακόμα περισσότερο, ποιος μπορεί να αρνηθεί πως όλα αυτά που τον στοιχειώνουν και τα απεχθάνεται δεν βρίσκονται λιγουλάκι κρυμμένα μέσα του…
Είμαι αφελής και πιστεύω στην ανοχή…
Στην κατανόηση, στο ψάξιμο της αιτίας, στη συμπαράσταση…
Δεν φοβάμαι το διαφορετικό, όχι γιατί το παίζω υπεράνω, αλλά γιατί έχοντας βρεθεί αντιμέτωπή του, κατάλαβα, πέρα από το αρχικό σοκ που χωρίζει τη θεωρία από την πράξη, ότι ο φόβος οδηγεί στη βία…
Στο κλείσιμο της πόρτας… Στην περιθωριοποίηση…
Στην απόγνωση….
Στο «σαβούριασμα» των σκουπιδιών κάτω από το χαλί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου