Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Αναμονή...

Αναμονή… Πόσο τη ζηλεύω αυτήν την αίσθηση… Η πιο πλήρης που υπάρχει… Μέσα της κρύβονται τόσα...





Αναμονή χαράς…. 

Για το μωρό που ίσως περιμένεις, για τη διατριβή σου που αυτή η ρημάδα η εξαμελής θα την κρίνει… 

Για κάποιον που ίσως έρθει από μακριά…
Για τα όποια αποτελέσματα, σε όποια «εξεταστική» έχεις βρεθεί…
Για μια αναγνώριση στο business plan που έχεις προτείνει… 
Για ένα μήνυμα… Για..Για… Για…




Τη ζηλεύω γιατί έχει ταλέντο… 

Δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις…. 

Είναι εκεί κάθε πρωί που ξυπνάς και κάθε βράδυ που κοιμάσαι…

Σαν απαιτητική ερωμένη ζητάει από σένα τα πάντα: Αντοχή, ανοχή, υπομονή, shelf control…




Δεν απολογείται για τίποτα… 
Δικό σου είναι το ρίσκο κι ας πρόσεχες…  
Δικιά σου είναι η μαγκιά, επίσης ας πρόσεχες… 
Δικές σου είναι οι συνέπειες όλων αυτών που τώρα «αναμένεις»…






Δεν έχει έλεος… 
Σε κρατάει ίσως ξάγρυπνο …
Έχει όμως ηδονή… 
Αυτήν του άγνωστου, του απροσδόκητου, του μη προβλέψιμου… Αυτοί και μόνον οι λόγοι είναι αρκετοί για να σε κάνουν να «χορεύεις» στο ρυθμό της…. 
Ξέρει… 
Σε παίζει ανάλογα… 
Είναι πανούργα, καταλαβαίνει πόσο ευάλωτος νιώθεις, πόσα σενάρια πλάθεις  για πάρτη της, πόσο σε εξιτάρει…




Κάποιοι ζουν μόνο γι αυτήν… Κάποιοι άλλοι προσπαθούν με χίλιους τρόπους να την ξεπεράσουν, να τη βάλουν στο καλούπι της λογικής…




 Αυτή όμως είναι «αγέρας που περνά, μέσα απ’ της πόλης τα στενά» και κάνει την ψυχή σου να τρίζει… Από λαχτάρα, φόβο, χαρά… 




 Έτσι τη ζηλεύω..













Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου