Φοβάμαι...

Με τρομάζει και με βγάζει off η σκληρότητα ή αν θέλετε η αντικειμενικότητα κάποιων ανθρώπων…. 

Ακόμα και των πολύ δικών μου..Δεν συγχωρούν την απόγνωση, δεν δέχονται πως μπορείς, εσύ η «αλώβητη» να έχεις πέσει στη «μαύρη τρύπα»…

Να νιώθεις πως τα έχεις δώσει όλα και δεν «γίνεται πιο κάτω από ‘δω» , πως όλες οι δυνάμεις σου, που είναι αλήθεια, τις χρησιμοποίησες ως το τέλος, το δικό σου τουλάχιστον τέλος, σ’ έχουν εγκαταλείψει… 

Μόνο που αυτό το καταλαβαίνεις εσύ… Εσύ η δυνατή, που ήσουν πάντα παλικάρι , ακόμα κι όταν βρέθηκες  μιαν αναπνοή από τον θάνατο, του γέλασες κατάφατσα…

Έλα μωρέ, όλα τα αντέχω, υπάρχουν άλλα χειρότερα..Μια χαρά…
Όμως ο φόβος δεν έχει έλεος..

 Σου γυρίζει κάποια στιγμή στα μούτρα και ζητάει τα ρέστα του…

Τότε τι??? Τότε που είσαι εσύ η «γενναία», «μπράβο που τα κατάφερες βρε θηρίο», «δεν έχεις ανάγκη»…

Βρίσκεσαι κάπου κρυμμένη στη σκιά…

Προσπαθώντας να ξορκίσεις δαίμονες, παλιούς και καινούριους… Άστο πια στην άκρη το κοριτσάκι, είσαι γυναίκα, σύντροφος, μάνα… 

 Δεν είσαι όμως εσύ… Γιατί φοβάσαι… Είσαι τρωτή κι ας το παίζεις αλλιώς… Φοβάσαι…