Το σαραβαλάκι της ζωής μου...

Σήμερα, πριν από λίγες ώρες, πούλησα το αυτοκίνητο των γονιών μου…
Ένα χαζό Seat Ibiza, λίγο -πολύ γερασμένο, που ακόμα όμως πάει σφαίρα… 
Το οδηγούσε η μαμά μου, ως και την τελευταία στιγμή, πριν «φύγει»…

Το «δανειζόμαστε» κι εμείς, γιατί ο σκαραβαίος δεν ήταν για πολλά-πολλά…

Μου γκρίνιαζε  πάντα, κάτι έχετε κάνει, οι ταχύτητες έχουν πρόβλημα, το χειρόφρενο δεν πιάνει, το φλας δεν ανάβει, το διαλύσατε… 
Έτσι ήταν η μαμά μου…
Επικριτική, τίποτα απ’ όσα έκανα δεν της φαινόταν σωστό… 
Όλες τις φορές είχε κάτι να μου πει…

Όμως εγώ χαίρομαι σήμερα… Γιατί το «σαραβαλάκι» που είχε μείνει ακίνητο για έναν χρόνο, έδωσε χαρά σ’ έναν νέο άνθρωπο… 

Στην ηλικία της κόρης μου πάνω, κάτω… 
Που δεν υπολογίζει , τα σούπερ, ντούπερ, ουάου, μοντέλα, με τις φοβερές επιδόσεις και τα γαμάτα αξεσουάρ, απλά θέλει αυτό…

Το παλιομοδίτικο Seataki, που κάποτε μας «κουβαλούσε» όλους μαζί, μαμά, μπαμπά, Γιώργο, Έλενα, Λένια, plus Κορνήλιο γάτο, στο εξωτικό Λουτράκι…

Που θα τον κάνει να ευχαριστηθεί τις δικές του βόλτες… 
Ελπίζω, μακρύτερα από το εξωτικό Λουτράκι… 
Καλά ταξίδια Νικόλα…