Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015

Performance ζωής...

Την είδα… Όχι την «ξανθούλα εψές αργά»… 
Προχθές το πρωί στο μετρό… 
Ξέρεις εκεί που δεν έχεις καλοξυπνήσει, πολύ νωρίς για «πριγκίπισσες», το μάτι σου κλείνει και ψιλοκοιμάσαι πίσω από τα γυαλιά ηλίου που σε κρύβουν… Στην ηλικία της κόρης μου… Κρατούσε ένα πακέτο με στυλό, μπορεί μολύβια, ίσως χαρτομάντηλα, δεν θυμάμαι καλά και ήταν διστακτική… 
Πήγαινε μπρός-πίσω, εξερευνούσε με τα μεγάλα μαύρα μάτια της, ναι αυτά τα θυμάμαι, προτού αρχίσει με σιγανή στην αρχή, πιο δυνατή στη συνέχεια φωνή, να ζητάει βοήθεια… 




Μη με ρωτήσεις το τι έλεγε, δεν το συγκράτησα… Μπορεί για το άρρωστο παιδί ή αδελφάκι της, ίσως γιατί ήταν άστεγη, άνεργη, αβοήθητη… 
Μια performance ζωής, την έχεις δει και την έχεις ακούσει χιλιάδες φορές… 




Δίστασα, δεν της έδωσα τα 50 λεπτά που ζητούσε, έλα μωρέ επαγγελματίας είναι, όλοι το ίδιο κάνουν, γιατί δεν την ψάχνουν αλλιώς, γιατί καταφεύγουν στην επαιτεία, ας πάει να πλύνει πιάτα, να σφουγγαρίσει πατώματα, να προσέχει μωρά, είναι τεμπέλα, η performance είναι η εύκολη λύση, όλο και κάτι μπορεί να τσιμπήσει στο άνετο…




Άνετο??? Καθόλου… Δίνει αυτή, μαζί με πολλούς άλλους, μια δύσκολη «παράσταση»… Έναν μονόλογο, μπροστά σε αδιάφορους θεατές… Ζορίζεται, εύκολα νομίζεις είναι τα παρακάλια, δεν έχει business plan, αυτοσχεδιάζει…




Εγώ τι κάνω… Πιστεύω ή δεν πιστεύω… Η βολεμένη, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στην πρωινή μου νύστα… Θέλω, αλλά μπλοκάρω… Δεν δίνω τα 50 λεπτά… Όμως, αυτά τα τεράστια μαύρα μάτια και η τόση δα, συστολή με στοιχειώνουν… Αν...




2 σχόλια:

  1. ΄Πόσες και πόσες τέτοιες παραστάσεις κι αν έχουν δοθεί μπροστά σε παγωμένο ακροατήριο.......! το έχεις σκεφτεί ; πόσα και πόσα "αν" δεν έχουν περάσει απ το σκεπτικό μας κείνη τη στιγμή ;
    το έχω ζήσει και εγώ και χιλιάδες άλλοι....πολλές φορές δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, είναι άλλες στιγμές που το ένστικτό σου, φωνάζει να συναντηθείς με αυτά τα μάτια που περιγράφεις...
    Πολύ δύσκολο.
    Καλό βράδυ να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ούτε εγώ την ξέρω την απάντηση, είμαστε τελικά τόσο βολεμένοι και αδιάφοροι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή