Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Αγαπώ τα παλιά συρτάρια...



Αγαπώ τα παλιά συρτάρια…

Αυτά που ξεχειλίζουν, δεν εφαρμόζουν πια κανονικά, κρέμονται στον αέρα, λίγο να τα σπρώξεις αγκομαχάνε, δεν κλείνουν, δεν ανοίγουν, σε προκαλούν…

Πρέπει να τα αδειάσεις, ρωγμές στην ισορροπία σου, στη ζωή σου…

Τραβάς τα πάνω-πάνω, λίγη προσπάθεια, κάτι τσαλακωμένο κάνει κόντρα, ανοίγεις…

Λογαριασμοί, εξωφλήθη , εξωφλήθη, εξωφλήθη…

Μπαταρίες, αναπτήρες που δεν ανάβουν, συνδετήρες, post it –πόσα ήθελες να θυμηθείς-στυλό και μαρκαδόροι ξεθυμασμένοι, ένα παλιό θερμόμετρο…






Εισιτήρια, πότε ταξιδέψαμε και πού...
Κάρτες από ξενοδοχεία ημιδιαμονής, πότε αγαπηθήκαμε τόσο...
Ένα κόκκινο λαστιχάκι, δες, κάποτε είχα μακριά, μαύρα μαλλιά... Φωτογραφίες, τις σκίζω, φυλακίζουν τον χρόνο που για μένα είναι ρευστός...
Ένα τετράδιο για πιάνο –πάντα με κορόιδευες, δεν ξεχώριζα νότες και διαστήματα- εξάλλου δεν έπαιξες για μένα ποτέ...
Ένα παλιό δαχτυλίδι με χαραγμένο όνομα...
Όμως, στο βάθος, κρυμμένο, ένα φύλλο από σημειωματάριο, κιτρινισμένο, με μικρά, αμήχανα γράμματα:


"I’m the king of my own land.

 Facing  tempests of dust, I’ll fight until the end.


Creatures of my dreams raise up and dance with me!

Now and forever  I’m your king!"


Αγαπώ τα παλιά συρτάρια…


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου