Λάτρευε τα τσαλακωμένα κόκκινα χαρτάκια από τις καραμέλες,
αυτό το χρώμα τον είχε στοιχειώσει, τα μάζευε και τα κολλούσε με μεγάλη προσοχή
και ακρίβεια στους τοίχους του σπιτιού του, είχε φτιάξει ένα κόκκινο
τσαλακωμένο κουκούλι.
Μπορούσε επίσης
να πετάξει, σχεδόν κάθε βράδυ, διαπερνώντας μια ελάχιστη χαραμάδα στο παράθυρο,
υψωνόταν πάνω από την πόλη.
Στην αρχή
έριχνε μια βιαστική ματιά προς τα κάτω, κόκκινα φώτα, κόκκινες ανταύγειες,
συνέχιζε προς τη χωματερή, είχε τσεκάρει ακριβώς την ώρα της κόκκινης φλόγας
που έκαιγε τα πολτοποιημένα σκουπίδια, χαιρόταν, κάθε σκουπίδι έκρυβε μια
ιστορία που χανόταν στη φωτιά, χιλιάδες ιστορίες είχαν γίνει μια που πια
δυνάμωνε την κόκκινη φλόγα, έστριβε λίγο, πάνω από τη λαχαναγορά τα υπολείμματα
είχαν διάφορα χρώματα, αλλά οι εργάτες που τα μάζευαν φορούσαν κόκκινες φόρμες
και σκούπιζαν με κόκκινες σκούπες, η αδρεναλίνη του φούντωνε πάνω από τα
σφαγεία, έβλεπε καθαρά το ξεραμένο αίμα και τα γδαρμένα σώματα των ζώων που
κρέμονταν στη σειρά, έπρεπε να ηρεμήσει, έκοβε προς την Αχαρνών, κόκκινα φωτάκια από τα
μπουρδέλα, Λιοσίων, Φυλής, χαμήλωνε λίγο, ίσα για να δει φευγαλέα τα «κορίτσια»
με τα κόκκινα εσώρουχα, τέλειωνε τη βόλτα του στην Πειραιώς, πάνω από τα
μαγαζιά των Κινέζων, είχαν κρεμάσει τα κόκκινα χαρτοφάναρα, έπαιρνε τον δρόμο
για πίσω, ξημέρωνε και πάντα του άρεσε να βλέπει το κόκκινο της ανατολής πριν γλιστρήσει
ξανά στο κόκκινο κουκούλι.
 | |
| via gr.dreamsline.com |
Στα
τσαλακωμένα χαρτάκια, δεν άρεσαν καθόλου αυτές οι αποδράσεις, επαναστατούσαν ξεκολλώντας
από τους τοίχους, σ’ εκείνον πάλι δεν άρεσαν οι επαναστάσεις, μπορεί να είχαν
κόκκινο χρώμα, αλλά όχι και μέσα στο ίδιο του το σπίτι, τα μάζευε και τα
κολλούσε ξανά, λίγο πιο δυνατά…
Ένα πρωί, η
γυναίκα που του καθάριζε μια στις τόσες, τον βρήκε ακίνητο στο κρεβάτι, τα
κόκκινα χαρτάκια κάλυπταν όλο του το σώμα, αλλά τα περισσότερα είχαν χωθεί στο
ανοιχτό του στόμα.
Περίεργο, το
προηγούμενο βράδυ δεν είχε πετάξει…
