Ήταν μια «πολλά
υποσχόμενη» βραδιά…
Στο αμφιθέατρο του Μουσείου τα πάντα είχαν προγραμματιστεί
με σχολαστική επιμέλεια…
Μικρόφωνα, οθόνη προβολής, laptop συντονισμένο σε powerpoint, φωτισμός, κλιματισμός…
Διακεκριμένοι
ακαδημαϊκοί και επιστήμονες θα προλόγιζαν το έργο του συγγραφέα-ποιητή, ο ίδιος,
ενδεδυμένος με εμφανή μετριοφροσύνη και λανθάνουσα έπαρση, φρόντισε να
βρίσκεται στο χώρο πολύ νωρίς…
Ήταν μάλλον
γνωστός, διαφορετικά προς τί η υποστήριξή του, η ώρα πλησίαζε, γνωστοί και
άγνωστοι συνέρρεαν, φιλιά στον αέρα, βρε παιδί μου χαθήκαμε, που βρίσκεσαι
τώρα, αχ! ετοιμάζεις κάτι καινούριο, η απομόνωση του δημιουργού…
Τα φώτα
χαμήλωσαν, οι ομιλητές ήπιαν μια γουλιά νερό, η παρουσίαση ξεκίνησε…
Στην αρχή
κανένας δεν την κατάλαβε…
Μπήκε από τη μισάνοιχτη πόρτα και άρχισε να ταξιδεύει
πετώντας…
Μια μύγα…
Όχι μικρούλα και
ασήμαντη, κάτι μεταξύ κρεατόμυγας και χρυσόμυγας…
Φλέρταρε για λίγο με τα
χαμηλωμένα φώτα, κανένας δεν έδωσε σημασία, εξερεύνησε τον χώρο και αποφάσισε
να προσγειωθεί στην οθόνη του laptop, την κομβική στιγμή, της πιο σημαντικής εικόνας…
Η
φιγούρα της κυριάρχησε, ο τεχνικός, πανικόβλητος, έτρεξε μάταια, τη στιγμή που πλησίαζε,
αυτή αποφάσισε να τεστάρει το μυαλό του συγγραφέα-ποιητή…
Εγκαταστάθηκε στον
αριστερό φακό από τα πρεσβυωπικά γυαλιά του, ακριβώς την ώρα που ο ίδιος έπρεπε
να μιλήσει για το έργο του…
 |
| via nista prologs.gr |
Αίφνης, αυτός,
ο «δημιουργός» άρχισε να μεταμορφώνεται…
Στην αρχή τα μάτια, μεγάλωσαν, ξέφυγαν
από τις κόγχες τους, βγήκαν μπροστά από τα πρεσβυωπικά γυαλιά, έγιναν κόκκινα, με ανήσυχο βλέμμα…
Ακολούθησε
το σώμα, συρρικνώθηκε, έγινε μαύρο, στον επόμενο τόνο χρυσοπράσινο…
Μικρές,
αλλά ευδιάκριτες, κεραίες ξεφύτρωσαν στην κορυφή του κεφαλιού του…
Οι ακροατές
θορυβήθηκαν, άρχισαν να κινούνται νευρικά στα καθίσματα, ώσπου ξεπρόβαλλαν τα
φτερά…
Πίσω από το γκρίζο σακάκι, δυο υπέροχα, διάφανα αλλά και τόσο ορατά
φτερά…
Ο «δημιουργός», που μέχρι αυτήν τη στιγμή σκούπιζε νευρικά τον ιδρώτα
από το μέτωπό του, αφέθηκε…
Πέταξε, πάνω
από τους ευσεβείς γέροντες, τις κοσμικές κυρίες, τους διανοούμενους…
Πέταξε κι ας
ήταν αυτό «το μόνον της ζωής του ταξείδιον»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου