Comme il faut

«Ανοησίες», σκέφτηκε φωναχτά. 

Έχοντας ήδη γευτεί μιαν απόλυτη βραδιά σεξουαλικής απόλαυσης, με ποιόν δεν θυμόταν καν, το σπέρμα του είχε ήδη ξεραθεί ανάμεσα στους μηρούς της, την απολάμβανε αυτή την αίσθηση, λίγο πριν την εξαφανίσει κάτω από το καυτό νερό, «ανοησίες» επανέλαβε.

Η ζωή της ήταν απολύτως και σχολαστικά τακτοποιημένη.

Η εξωτερική της εμφάνιση, αρκούντως, ίσως και περισσότερο ελκυστική, της δημιουργούσε το απόλυτο αίσθημα υπεροχής, το εμπότιζε με μικρές σταγόνες μετριοφροσύνης κατά καιρούς, έτσι ώστε να μην προκαλεί, η αξιοπρεπής της εργασία, της εξασφάλιζε περισσότερα απ’ όσα χρειαζόταν, είχε έναν «επιτυχημένο γάμο», ξέρετε τώρα, αφοσιωμένος σύντροφος που δεν ζητά πολλά, comme il faut τέκνα, συγγενείς κοντινοί και μακρινοί που έπιναν νερό στο όνομά της, όλα απολύτως και σχολαστικά τακτοποιημένα.

Παρ’ όλα αυτά, ψαχνόταν κι έψαχνε…

Τις εφήμερες ηδονές…

Εκείνες που δεν άφηναν σημάδια, πέρα από την αίσθηση του ξεραμένου σπέρματος…  

Ανάμεσα στους μηρούς… 

«Ανοησίες» που χάνονταν κάτω από το καυτό νερό…

Άσεμνοι έρωτες

Η ευειδής, κατά την πεποίθηση όλων, κορασίδα, τεντώθηκε με χαριτωμένο τρόπο, ανάμεσα στα σκεπάσματά της.

Ξεκινούσε μια καινούρια μέρα, ήταν τόσο ευτυχής που  είχε τη δυνατότητα να τη γευτεί απρόσκοπτα.

Τί κι αν την προηγούμενη μόλις βραδιά, μ’ ένα ελάχιστο νεύμα του δεξιού χεριού, είχε οδηγήσει σε οδυνηρό θάνατο, τουλάχιστον πέντε, από  τους ορκισμένους θαυμαστές της, αυτούς που φευ, δεν είχαν διστάσει, να ομολογήσουν μετά παρρησίας την ολοκληρωτική αφοσίωσή τους, στο πρόσωπό της.

Η σκέψη τους δεν σκίαζε καν τις δικές της, αντίθετα ένα αίσθημα ικανοποίησης, ακαθόριστο, της δημιουργούσε ευεξία.

Το γνώριζε, το απολάμβανε .

Ω! Ναι! Ήταν αυτή, η μοναδική!

Παραχωρούσε ελάχιστα, ακριβώς όμως, τα αναγκαία και ικανά.

Έτσι, ώστε να δημιουργεί φαντασιώσεις.

Αυτές, που όταν παραμένουν απραγματοποίητες, οδηγούν στην παράνοια.

Εκτός κι αν αφήνουν μικρές σχισμές, ελάχιστες και αρκούντως κεκρυμμένες.

Περισσότερο επικίνδυνες, όμως τόσο ηδονικές.

Προσφερόμενες στους εκλεκτούς.

Περί ψευδών και ψευτών...

Ω!...Οι «μεγαλοπρεπείς φευγάτοι»…

Αυτοί που δεν διστάζουν…

Να εμφανιστούν αίφνης, «Χαθήκαμε, πώς τα περνάς, σ’ έψαχνα και δεν σ’ έβρισκα, μου έλειψες, δεν ξέρεις πόσο, η φωνή, αυτή κυρίως, ας πούμε και κάποιες αδόκιμες συναντήσεις, μου έλειψες, δεν ξέρεις πόσο»…

Σιχαίνομαι…

Αν κάποτε βρεθήκαμε φιλαράκο, μακρινοί οι καιροί και οι εποχές… 

Θυμάσαι, θυμάμαι… 

Αλήθεια τί, λαθραίες οι αναμνήσεις, ξεθωριάζουν εύκολα, φιλαράκο τότε, ήσουν αλλιώς, για μια και μόνον στιγμή αυθεντικός, για εκείνη και μόνον τη στιγμή, για μένα…

Σιχαίνομαι…

Τα «ξαναζεσταμένα»…

Όλα, όσα, προσπαθείς να με πείσεις πως ήταν εκεί, τόσον καιρό και με περίμεναν…

Παίζουμε στα «ίσια» φιλαράκο…

Τα ψέματά σου, ψέματά μου…

FullStop

Περιμένεις, άγονες σκέψεις, επιθυμίες, το μυαλό σου ξεφεύγει απ’ αυτά που θεωρούσες «του χεριού σου», χα! Τίποτα δεν βρίσκεται στο χέρι σου, κοίταξέ το, εκεί στη χούφτα, εκεί που θα έπρεπε όλα να υπάρχουν κλεισμένα και να κινούνται στους δικούς σου ρυθμούς, ξεφεύγουν, ανόητος εσύ, πίστεψες πως κυριαρχείς, πως τα έχεις , σήκωσες ανάστημα, μπορώ είπες, εγώ ο εκλεκτός, κανένας καλύτερος, αυτό πιστεύω κι αυτό είμαι, εγώ ο εκλεκτός, κανένας καλύτερος…

Προκλητικέ ποντικέ πού θαρρείς πως βαδίζεις?

Τα μικρά σου μουστάκια, δεν έχουν πάρει χαμπάρι ως τώρα?

Χιλιάδες  όπως εσύ, γιατί να ξεχωρίσεις?

Σκύψε το κεφάλι ευλαβικά, είσαι μια τελεία Τ Ε Λ Ε Ι Α,

με κατάλαβες, Τ Ε Λ Ε Ι Α, τίποτα πριν, τίποτα μετά, αντιστέκεσαι, διαφωνείς, Τ ΕΛ Ε Ι Α, τα υπόλοιπα σημεία στίξης σ’ έχουν ξεπεράσει εδώ και καιρό, απορώ γιατί εξακολουθείς ν’ αναρωτιέσαι, Τ Ε Λ Ε Ι Α και παύλα!

Incognita rerum

Μεταξύ τυρού και αχλαδίου, στην αδόκιμη στιγμή, ακριβώς αυτή, που ο καθένας πιστεύει πως πρέπει να έχει πλησιάσει το σημείο της υπέρτατης γαλήνης, ο μεγάλος Χάτμανος, ένοιωθε το απόλυτο κενό...
Έπειτα από μεγαλοπρεπή δείπνα, που κατέληγαν με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια, μέσα από ατέρμονες φιλοσοφικές αναλύσεις, σε μεγαλοπρεπείς σεξουαλικές συνευρέσεις, κατά τις οποίες κατάφερνε να ολοκληρώσει στο αιδοίο, στην ευρύτερη κοιλιακή περιοχή ή ανάμεσα στους μηρούς, τρεις ή τέσσερις συνεχόμενες φορές, παλλακίδων, που προς στιγμή σκεφτόταν πως έπρεπε να συγκρατήσει τ' όνομά τους, Εκείνος βούλιαζε σε υπαρξιακό αδιέξοδο μονολογώντας «δεν έχω καταφέρει τίποτα σπουδαίο ως τώρα»…

Του συνέβαινε συχνά τον τελευταίο καιρό, ίσως όχι τόσο ξεκάθαρα, περισσότερο σαν μια αίσθηση του ανικανοποίητου, οι μύστες που τον υπηρετούσαν πιστά, πάσχιζαν και μάλλον κατάφερναν, στιγμιαία, να τον κάνουν να το ξεπεράσει, παιζόταν άλλωστε το κεφάλι τους γι αυτήν τους την προσπάθεια, όμως ένιωθαν εξαιρετικά ανασφαλείς, ακριβώς γιατί Αυτός, γυρνούσε ξανά και ξανά και ξανά στα ίδια, όμοιες φράσεις αναμασιόνταν ηδονικά θα λέγαμε, «δεν έχω καταφέρει τίποτα σπουδαίο ως τώρα»…

«Μα ποιό είναι το σημαντικό άρχοντα, έχετε τα πάντα στα πόδια σας, κύριος εσείς των αψύχων, κύριος των ψυχών, τί ταράζει τη γαλήνη σας»?

«Εκείνη» απαντούσε μονολεκτικά…«Εκείνη»...
Αυτή του και μόνον η λέξη, τους να έκανε να ξενυχτούν πάνω από βιβλία με πανάρχαιες αλχημείες, να ανατρέχουν στη γνώση θεωριών, κανόνων εφαρμοσμένων ή όχι, τρόμος μεγάλος τους κατέτρεχε, ποιά ήταν αλήθεια «Εκείνη»  και κυρίως πώς, είχε κατακυριεύσει την ύπαρξη του άρχοντα…

Η παραίτησή τους ήταν πλέον, ζήτημα ημερών, αν όχι ωρών, η μοίρα τους άγνωστη, όλοι αυτοί που είχαν εντρυφήσει χρόνια στις γραφές, προτιμούσαν τον θάνατο από την αβεβαιότητα…

Ένας προς έναν, παρουσιάζονταν ενώπιών του σκυφτοί, ορισμένοι στα όρια της απελπισίας, άλλοι πάλι, ναι, σ’ αυτά της τρέλας…

Τρομαγμένοι, ζαρωμένοι στις κόγχες τους, εκλιπαρούσαν, όχι τόσο για τη λύση, όσο για μιαν απάντηση…

Ιερώνυμος Μπος, ο Κήπος των Επίγειων Ηδονών

Ώσπου κατάλαβαν και βάλθηκαν να σχίζουν τις περγαμηνές τους, αδιαφόρησαν πια για τις συνέπειες…

«Αυτή»...«Εκείνη», ήταν απλά και μόνον μια ιδέα…

Κι όπως είναι γνωστό οι ιδέες, αχ! Αυτές οι τυραννικές, είναι αέρινα πλάσματα… 
Δύσκολο να  εξηγηθούν, άλλο τόσο να κατανοηθούν, πολύ περισσότερο να εξαφανισθούν…
Ελάχιστοι οι τολμηροί...