Κόκκινη κορδέλα

Κάτι της φάνηκε περίεργο, περπατούσε στο πεζοδρόμιο μίας μεγάλης λεωφόρου, δεν είχε τη δυνατότητα ούτε καν ν’αναπνεύσει, αν και η ιδέα  σφηνώθηκε επίμονα στο μυαλό της, πρέπει να σκύψει, πρέπει να κοιτάξει!

Αρχικά αντιστάθηκε, είχε αργήσει τραγικά στο ραντεβού της, το μόνο που δεν την ένοιαζε, ήταν να δώσει σημασία σε μία απροσδιόριστη φωνή που έφτανε ανεπαίσθητα στ’ αυτιά της.

Περπατούσε όλο και πιο γρήγορα, σχεδόν δεν ξεχώριζε κτίρια από ανθρώπους, διάολε δεν είχε χρόνο...

Ώσπου, ξαφνικά, η ανεπαίσθητη φωνούλα άρχισε να σκεπάζει τα πάντα γύρω της, δεν άκουγε τίποτε άλλο, είχε σταματήσει σύξυλη, δεν μπορούσε να αντιληφθεί τίποτε περισσότερο, παρά μόνον αυτήν: 

«Κοίταξε λίγο προς τα κάτω»

Οι περαστικοί άρχισαν να διαμαρτύρονται έντονα, αποφάσισε, περισσότερο για να προλάβει το ραντεβού της, να υπακούσει:  Στο ξεχαρβαλωμένο πλακόστρωτο του πεζοδρομίου τότε, για μία και μόνον στιγμή, ξεχώρισε, θολά στην αρχή, πιο ξεκάθαρα στη συνέχεια, την ίδια, πέντε χρόνων πάνω-κάτω, ξάγρυπνη κάτω από ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο της σειράς, τα δώρα δεν ήταν πολλά, ήταν όμως όλα τυλιγμένα με κόκκινες κορδέλες, αργότερα εκείνη κρατώντας στην αγκαλιά της ένα μωρό, ανοιγόκλεινε τα ματάκια του στα φώτα του ίδιου δέντρου, αυτήν πριν κάποιες μέρες να στριμώχνει το δέντρο σε μία γωνιά της αποθήκης, εκείνη, τώρα, ακίνητη  στη μέση του ξεχαρβαλωμένου πλακόστρωτου να εμποδίζει, ν’ ακούει όλο και δυνατότερα τις βρισιές, κάποιοι είχαν αρχίσει να σπρώχνουν, δεν την ένοιαζε... 

Κανένας από δαύτους δεν κρατούσε πακέτο με κόκκινη κορδέλα...