Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Ένας σκούφος κι ένας σκύλος

Φορούσε πάντα, χειμώνα  - καλοκαίρι, έναν απροσδιορίστου χρώματος και σχήματος σκούφο που κάλυπτε σχεδόν τα μάτια του....
Οδηγούσε ένα βαν, το έβαφε ανάλογα με τα κέφια του, με οποιουδήποτε είδους μπογιά, σε όλα τα δυνατά κι αδύνατα χρώματα, ούτε αστυνομικοί, ούτε κοινωνικοί λειτουργοί, ούτε οι κάτοικοι της περιοχής που επέλεγε να το παρκάρει μπορούσαν να τον ξεφορτωθούν, όταν έβγαινε, πάντα με τον σκούφο του, έσερνε από κοντά έναν κίτρινο σκύλο, τα ρούχα του ήταν ό,τι πιο αλλοπρόσαλλο μπορούσε να φανταστεί κανείς, «θεϊκή έμπνευση σήμερα», απαντούσε, σ’ όποιον επιχειρούσε να σχολιάσει, κι ας έδενε το παντελόνι του μ’ένα χοντρό καραβόσκοινο και  τον σκύλο με τη δική του ζώνη....

Είχε διασχίσει σχεδόν όλη τη βόρεια Αγγλία, με το βαν που άλλαζε χρώματα, τον σκύλο  και τον σκούφο.
Στους σταθμούς του, κανένας δεν έδινε σημασία, περνούσε πάντα απαρατήρητος.
Ώσπου έφτασε στο Σέφιλντ, το βαν είχε γίνει στο μεταξύ μοβ, χρειάστηκε να κάνει μία στάση για την ανάγκη του, έρημη ήταν η περιοχή, τα σπίτια σε μεγάλες αποστάσεις, χωρίζονταν από βαλτόνερα  ανακατεμένα με διάσπαρτες καλαμιές, τον έκρυβαν καλά, είχε κατεβάσει το παντελόνι, ο σκύλος στεκόταν υπομονετικά δίπλα του, μέχρι να προλάβει να τακτοποιήσει τα αχαμνά του, εμφανίστηκε από το πουθενά, ένας πιτσιρικάς, τον έκοβε ίσα με έντεκα, κόκκινα μαλλιά, φακίδες, έντονα μπλε μάτια, πίστεψε στην αρχή πως θα εστίαζε σ’ όσα δεν είχε προλάβει ακόμα να κρύψει, όμως η ερώτηση του ήρθε κατακέφαλα:
-Γιατί φοράς μάλλινο σκούφο, κατακαλόκαιρο, κάτι κρύβεις έτσι?
Ήταν η πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια που σκέφτηκε πως έπρεπε να δώσει απάντηση σ’ εκείνα τα τεράστια γαλάζια μάτια...


Δίστασε λίγο...

-Ξέρεις, ναι, κρύβω, όλα όσα δεν μπόρεσα να καταφέρω τόσα χρόνια, οδηγώντας ένα βαν που αλλάζει χρώματα με συντροφιά έναν κίτρινο σκύλο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου